عنوان :پست امروز استاد بود، خیلی برایم ملموس بود به خصوص که در وانفسای این ویروس و پیامدهای این داستان ومحدویت ها ، تقریبا همه
بعضی روز ها به مرغک پروبال بسته ای میمانم، که کنج قفس کز کرده درقفس باز است، اما به قفس عادت کرده ،خیال میکنم که
گوشه صندلی قطار ولو شده بود.. سرش به پشتی صندلی بود ودهانش نیمه باز، گرمای داخل قطار خوابانده بودش ! اولین ایستگاه، سوارشدن این مزایاراهم
خداوند در وجود انسان قدرتهای زیادی را به ودیعه گذاشته است . چیزی که انسان را از موجودات دیگر متمایز میکند، درواقع همین قدرت هاست
از زمان ورود میهمان عجیب و غرب دنیا، که روزگار راهمه یکسر وارونه کرد ودرهم ریخت و همگی دست به گریبان و آشفته دراین کارزار،
سهراب رفته را به مرغ حقی تشبیه کردم، نشسته بر درخت ، هوشیارو هشداردهنده. اتفاقا اولین اثری که از سهراب دیدم نقش مرغی سیاه بود.
حکمت عامیانه می گوید هر چه را به ذهن می رسد نباید بر زبان جاری ساخت و هر چه را بر زبان آمد نباید روی
چرا مینویسیم ؟ از وقتی که مشغله ام نوشتن است، با رها و بارها این سوال را از خود پرسیده ام ؟ شاید بتوانم بدون
از صبح که بیدار شدم ، دلشوره داشتم ؛ امید ماموریت بود و امروز قرار بود برگردد. از دیروز که جواب آزمایشم را گرفتم و
مدتی بعد از ازدواج ، در فرصتهایی که بود، کتاب می خواندم . توصیه های خانم جمالی یادم بود . از زندگینامه بزرگان تاریخ شروع
