بسیاری از نویسندگان چه؟ از داستان نویس و چه؟ شاعر و منتقد و محقق و تاریخ نگار و…

همه به نوعی باید مسلط، به انواع سبکها، ونوشتارها، با ادبیات وساختار اصولی و صحیح باشند .

قواعد صحیح و اجرای نکات دستور زبان و درعین حال روان نویسی و ساده نویسی جزئ اصلی  جستار نویس است . در  این مقال، نثر روان و شخصی نویسنده که از احساسات و جهان بینی او سرچشمه می گیرد، حاکم بر متن است !!یعنی مخاطب یا همان خواننده، وقتی مطلب را میخواند به درک عمیقی از افکار واحساسات نویسنده دست می یابد.

وی با کفشهای او راه میرود. و درزندگی او همان حقایق و روشناییهایی که اودیده است را می بیند.

حال چه موضوع جستار،  تجربه شخصی یا خاطره ای یا برداشتی از یک  موضوع، از دید نویسنده باشد . جستار خود افشایی نویسنده است که در متن خودرا واضح وبی پرده برون ریزی می کند. این برون ریزی، وافشای درونیات او چنان جذاب است که خواننده را باخود همراه میکند و خواننده “قدم به قدم” با شیوه ای هنر مندانه بی آنکه بخواهد نویسنده اورا مفتون کلامش کرده! ونمیتواند میانه راه رها کننده باشد.

ساختار وبدنه  چنان زنجیر وار به هم اتصال دارند که گویی یک بنای محکم وزیبایی، وشاهکاری از معماری است نویسنده کلمات را چنان در بند،کشیده که زیبایی موضوع را دوچندان میکند اتحاد میان کلام وموضوع وپیوستگی هر پاراگراف درجستار گویی

سکانسهایی از یک فیلم جذاب سینمایی است و خواننده  از پی این اتصال وبه هم پیوستگی در  پی ماحصل  است.

ثمره ونتیجه ای که در پایان در انتظار اوست نباید جذابیتش کمتر از موضوع، باشد .

مهمترین نکته در جستار نویس همان پیوستگی است که حتی ،،حتی درپایان سخن چون آغاز است…به همان شیوایی، میشود این طور تشبیه کرد قطاری که از ایستگاه حرکت کرده مسافران را درجاده های زیبا وسر سبز حرکت داده وطی مسیر، را برایشان دلنواز و خاطره انگیز ساخته همه مسافران مقصد مشترکی دارند و  درپایان به مقصد میرسند؛ اما هرکدام از این سفر  خاطرات و  نکات شیرین برداشت کرده است و  به یاد گار حفظ میکند. در پایان همگی شاد و با سر انجامی خوش به مدینه فاضله اشان یا همان سر منزل مقصود که محصول افکار و ذهنیات زیبای نویسنده بوده است رسیده اند.