هر زمان فاجعه ای برای ما رخ میدهد، فرای تمام توضیحات روزمره ومعمولی، جستجو میکنیم تا بفهمیم چرا باید تنها کسی باشیم که مستوجب چنین تنبیه غیر قابل تحمل ووحشتناکی شده وهرچه فاجعه داغان کننده تر باشد، بیشتر تمایل می یابیم تا اهمیتی به آن بدهیم که در واقع دارای آن نیست، و بیشتر در مسیر تقدیر گرایی روانشناسانه

می لغزیم.

من که از شدت اندوه مات ومتحیر وبی رمق شده بودم، از بس از خودم پرسیدم ، چرا من؟ چرا این ؟ چرا حالا؟ به حال خفقان افتادم. مدام گذشته را زیر ذره بین مرور میکردم تا علل،نشانه ها،دلخوری ها، یا هرچیزرا که میتوانست توجیهی برای زخمی که برداشته بودم باشد، بیابم.

این چند خط برگرفته از جستارهایی درباب عشق به قلم آلن دوباتن است .

موضوع امروز “نوشته ام”  این است چرا وقتی دچار اندوه میشویم به دنبال دلیلی میگردیم ؟. چرایی وجود اندوه در زندگانی از نظرمن موضوعی بی پایه است .

اندوه بخشی از زندگی است وشادی نیز، بخش دیگر آن اینکه، ما زندگی را به دوبخش شادی وغم تقسیم کنیم، سهم شادی را بیشتر کنیم، ازغصه ها فرارکنیم و در را به روی آن ببندیم .به نظرم بیشتر درگیر آن میشویم .

بُعد وسیعی از زندگی واقعی در رنج و مشقت میگذرد.رنج ها انسان را رشد میدهند . انسان در رنج وغم به خودشناسی میرسد . شاید شنیده باشیم که  میگویند هر درسی را که نیاموزی  زندگی ، خود به تو خواهد آموخت وتو باجبر به اطاعت از درجریان زندگی آنها را خواهی آموخت.

در چرایی اندوه وغم همیشه بر این پرسش  مبهوت وامانده ایم چرا؟ اصلا چرا برای من؟ یعنی اگر این حادثه غم انگیز برای دیگران باشد طوری نیست برای من نباشد! چرا حالا اکنون زمان مناسبی برای این اتفاق نبود باید درمان دیگر میشد !!

حتماروزگار را چون سیستمی می بینیم،که باید ما با آن هماهنگ باشیم واین وهم و خیالی بیش نیست .

خانم جولیا کامرون در بخشی از کتاب حق نوشتن این طور میگوید:

وقتی صدمات و ناراحتی ها به جای اینکه تشخیص داده شوند و به رسمیت شناخته شوند.دفن می شوند، مانع بالقوه ای برای نویسنده می شوند.آنها درضمیر ناخودآگاه ما کمین می کنند و به طرز اسرار آمیزی توان نوشتن را از ما میگیرند .

وقتی با آدم بدهای خلاقیتمان آگاهانه روبه رو شویم ، میتوانیم آنها را زمین بزنیم . این ابزار شمارا قادر میسازد، تا فوت وفن نوشتن به منظور زمین زدن آدم بدهای خلاقیت تان را یاد بگیرید .

هدف از این ابزار این است که کمکتان کند تا کاراکترهای دیوار بدنامی خودتان را تشخیص دهید وراهی برای مقابله با تاثیر آنها پیدا کنید .

از تجمیع نظرات این دونویسنده بزرگ باید اینطور نتیجه بگیریم درزمان ناراحتی وغم واندوه باید ذهن خودرا نسبت به مسائل درونی آگاه کنیم وبا ناراحتی ها و دیگرگونیهایمان،

کنار بیاییم .

بر آنها تسلط داشته باشیم واجازه رشد به آنها ندهیم آدم بد ذهنمان را زمین بزنیم وبر او فائق آییم تا بتوانیم خوب بنویسیم و  خروجی ذهن وخلاقیت ما درخشان باشد از

غم ها عبور کنیم در هر حال بنویسیم خوب بنویسیم و با  استفاده از بهترین کلمه ها کاغذ را چراغانی کنیم  و تصویر زیبایی خلق کنیم .