دیروز در دایرکت اینستاگرام از یکی از دوستانم ، پیغامی دریافت کردم متن پیغامش این بود، به من رای بدهید و عکس صفحه ای را گذاشته بود و گویا متنی را برای شرکت در مسابقه در آن صفحه گذاشته بود. خوب مسلما تعداد زیادی از نویسندگان و … هم متن گذاشته بودند نگاهی به بعضی از متنها کردم و خوب هر کدام از آنها ویژ گی هایی داشتند زیبا و دلنشین . من همه را لایک کردم به نظرم همه آنها استحقاق تشویق وتایید بودند به هر حاب با هر سطحی متنی را نوشته بودند واینکه جسارت کرده بودند ودراین مسابقه شرکت کرده بودند زیبا بود. همت واراده وخلاقیت سه عاملی که هرکدام از آنها خودش به تنهایی دارای امتیاز مثبت هست .

ولی پیغام دوستم کمی من را آزرد . ای کاش صفحه را معرفی میکرد و میگفت در امتیاز دهی شرکت کن حالا اگر این صفحه بیشتر شناخته بشود و تعداد بیشتری در این مسابقه مشارکت کنند طبعا شانس او هم بالاتر میرفت.

اما این که هرکسی تعدادی از دوستان خودش را برای رای گیری جمع بکند ودرولقع رای را بر اساس روابطی که دارد جمع بکند نه استحقاقش نوعی تقلب به حساب میاید. مثل انتخاباتی که این روزها می بینیم چه بر سرش می آید.

به نظرمن هیچ قومی سرنوشتش را تغییر نمیدهد مگر در باورهایش تغییر بوجود بیاید . حالا من به عنوان یک نویسنده و شخصی که اهل تفکر وتذکر و مطالعه وفرهنگ وادب و …. این روش را داشته باشم دیگر تز بقیه اقشار و احاد مردم چه انتظاری میشود داشت.

اگر من بنویسم که درجمعی برگزیده باشم تکلیف افکارم وذهنیاتم وخلاقیتم چه میشود ؟

صد البته که میدان رقابت و محک زدن خویش بسیار مفید و خوب است ولی به خاطر این که من برد را نضصیب خودم بکنم درخواست تایید از عده ای داشته باشم به نظرم غیر اخلااقی است . حالا اگر این کار را من خودم از ایشان  میخواستم که انجام بدهند قطعا ژست روشنفکری وانصاف واخلاقی میگرفتند که چنین وچنان…

به نظرم ما از هر مطلبی فقط به دنبال حواشی و بردوبراخت آن هستیم مطرح شدن و دیده شدن و و ارتقا درجه گرفتن از دست داوران و کاپ بالای سر گرفتن و فریاد پیروزی سردادن نه تها انسان را رشد نمیدهد . بلکه انسان را از مسیر اصلی دور کرده وبه انحراف وامیدارد به نظرم اگر ساعت وزمان وانرژی که صرف این حواشی میشود به تمرین و کار کردن بپردازیم رشد چشمگیر تری خواهیم داشت ویقینا زودتر به هدف خویش خواهیم رسید .

دنیای ما باید جدای از هیاهو وحاشیه وکشمکش ها و ججنجال چپشم وهم چشمی باششد تا در سکوت وخلوت خود به اعماق ذهن خویش سفر کنیم وچیزهایی را خلق کنیم که کسی تا به حال آن را خلق نکرده است .

روزی بالاخره آنقدر ورزیده و توانمند خواهیم شد که دیگران به دنبالمان خواهند آمد و ردای زیبای لیاقت وشایستگی را بردوشمان خواهند انداخت آن روز که تلاش و آموخته هایمان آتقدر زیاد است که جز بر نیمکت کهنه چوبی ومیز تحریر کوچک خودمان حاضر نیستیم برهیچ تاج و تختی بنشینیم .